Het was een gewone maandagavond. Tegenover me zat een markante man, Hans. Grijze baard, z’n haren alle kanten uit (zijn kinderen noemden hem ook wel Catweazle), oorbel en zwarte nagellak op de nagels van zijn handen. Hans had te horen gekregen dat hij niet meer beter werd, kreeg weken tot maanden van de arts en wilde met mij praten.
Liefde voor zijn naasten, wandeltochten en Mariabeelden
In een gesprek van anderhalf uur, kwam alles aan de orde. Zijn zienswijze op de dood, de liefde voor zijn kinderen, kleinkinderen, vrienden, familie en vriendin, zijn wandeltochten naar Santiago, de 4-daagse en waarom toch al die Mariabeelden, rozenkransen en grafkaarsen in het huis? Het was een inspirerend en indrukwekkend gesprek. Omdat we niet zeker wisten of ik Hans nog zou zien, moesten we het ook hebben over de praktische zaken na zijn overlijden. De kist, muziek, consumpties (“Koffie met cake, het feestje vieren we later thuis wel,”), kleding en…. zijn nagellak. “Wat doen we met je nagels Hans?” vroeg ik hem. Zijn antwoord was duidelijk: “Zwart lakken natuurlijk en dat geldt voor iedereen die op de uitvaart wil komen.” Cool, dat gaan we doen! Maar waarom die zwarte nagels? Er volgde wederom een mooi verhaal.
Zwarte nagellak die verbindt
Tijdens Serious Request van 2016 was er een kleine jongen, Tijn, die het hele land op zijn kop zette met zijn nagellakactie. Tijn is op dat moment ongeneeslijk ziek en heeft ‘lak’ aan zijn ziekte. Ruim tweeëneenhalf miljoen euro werd er opgehaald met alleen deze actie. Hans deed mee, hij lakte zijn nagels zwart en had binnen een mum van tijd een weddenschap aan zijn broek. Als hij dit een jaar zou volhouden, ging er € 50.000 naar het goede doel. Dat jaar was geen enkel probleem voor Hans maar in zijn omgeving werd er wat wisselend op gereageerd. Hans zou Hans niet zijn als hem dat alleen maar meer motiveerde om hiermee door te gaan en hij besloot zijn zwarte nagels te houden.
Hans overleed de zondag na ons gesprek, zijn dochter lakte zijn nagels zwart en op de kaart kwam te staan: kledingvoorschrift: zwarte nagellak. We waren benieuwd…. Op de ochtend van zijn uitvaart zat ook ik bij de nagelsalon. Gewend als de dames daar zijn aan teksten als: “Doe maar een beetje neutraal, werk hè.” vonden zij het ook fantastisch toen ik kwam met mijn verzoek: “Zwart graag!” Iedereen was bezig met het kledingvoorschrift, Hans bleef verbinden.
De uitvaart van Hans begon en ik vertelde tijdens mijn welkomstwoord het verhaal van de zwarte nagellak. Ik vroeg een beetje grappend of iedereen wel gelezen had wat er op de kaart stond en of ik het even mocht zien. Alle handen gingen de lucht in en daar zaten meer dan honderd mensen met zwarte nagels. Jonge mensen, wat oudere, heren in driedelig kostuum, trotse kinderen en vrienden. Dit moment was een ode aan Hans, zijn onverzettelijkheid en onconventionele actie. De foto’s die ik maakte van al die handen zeiden meer dan alle woorden die er daarna nog gesproken werden (al waren die ook heel mooi.) Hans bleef verbinden, zelfs nà zijn dood.
